پناهندگان کارآفرینان و کارگران بزرگی می‌شوند.
تنها اگر به آن‌ها اجازه داده شود.
محمد رحیمه در سال 2015 به‌جای اینکه مشغول خدمت سربازی در ارتش سوریه شود، دمشق را ترک کرد. سفر او به لندن از طریق لبنان و یونان بود و اقامتی 11 ماهه را نیز در اردوگاه بدنام و جنگلی کالایاس تجربه کرد. با وجود ترک سوریه بدون هیچ‌گونه مهارت انگلیسی و آشپزی، اکنون او در حال طی فرآیند راه‌اندازی یک کسب‌وکار غذایی در بریتانیا است.
تاریخ مملو از مهاجرانی است که مهارت‌های اقتصادی را با خود به ارمغان آورده‌اند، از بافنده‌های فلاندی که در قرن 14 به انگلستان آمدند تا میلیون‌ها اروپایی که در اواخر قرن نوزدهم به آمریکا مهاجرت کردند. مهاجران امروزی نیز در صورتی که مسئولان کشور میزبان به آن‌ها اجازه کار دهند، چیزهای زیادی برای ارائه دارند.
آقای رحیمه در طول مدتی که منتظر طی شدن فرآیند پناهندگی خود در بریتانیا بود، اجازه داشتن شغل را نداشت؛ اما او در این مدت، مهارت‌های آشپزی خود را با تمرکز بر یک دستورالعمل تهیه غذا شامل تخم‌مرغ، پیاز، گوجه‌فرنگی، ادویه‌جات وترشی جات پرورش داد. سپس با کمک یک نیروی داوطلب در کالایاس به نام الکساندرا سیمونز کسب‌وکار Mo’s Egg را پایه‌گذاری کرد که میان وعده‌ی سوری ارائه می‌کرد. او توانست از ترند جدید به نام رستوران‌های موقت که امکان برپایی رستوران در محل‌های بزرگ به‌صورت یک روز در هفته یا ماه را می‌داد، بهره ببرد.
این همان کاری است که مهاجران تمایل به انجام آن دارند. آن‌ها سخت کار می‌کنند تا بتوانند زندگی خود را از نو بسازند و بازارهای کوچکی (نیچ مارکت) که توسط دیگران نادیده گرفته شده است، پوشش دهند. ماجده خوری فعال حقوق بشر نیز، مسیر مشابهی را از دمشق به لندن طی کرد. او با کمک یک نهاد خیریه مهاجران به نام Migratful، آشپزی را یاد گرفت و اکنون غذاهای سوری ارائه می‌کند.
آقای رحیمه و خانم خوری، هر دو از آموزش‌های مربوط به فروش و بازاریابی موسسه شبکه پناهندگان کارآفرین (TERN) استفاده کرده‌اند. چارلز فریزر هم موسس این موسسه، هدف آن را راه اندازی هزار کسب‌وکار در بریتانیا که توسط پناهندگان اداره می‌شوند تا سال 2025 عنوان کرد.
در وهله‌ی اول، راه‌اندازی کسب‌وکار برای پناهندگانی که امکان ترک اردوگاه‌های خود را ندارند، کار بسیار دشواری است. پال هاچینگز، سعی کرده است که این مشکل را برای کسانی که در اردوگاه‌های خود گیر افتاده‌اند حل کند. او در سال 2008 قبل از رفتن به کالایس برای کمک به مهاجران، به‌عنوان پژوهشگر بازار (Market Researcher) مشغول به کار بود. در سال 2016 او اقدام به راه‌اندازی Refugee Support یک موسسه خیریه دیگر در امور مهاجران کرد که در اردوگاه‌های کشورهایی همچون بنگلادش، یونان، قبرس و مکزیک فعالیت می‌کند. این مدل حمایت به جای ایجاد وابستگی بر دادن شان و منزلت به مهاجران تأکید دارد و به جای تهیه غذا و لباس به آن‌ها کمک می‌کند که یک فروشگاه بر پا کنند و از طریق درآمد آن هر چیزی که خودشان دوست دارند را بخرند. دینا نیری که یک پناهنده سابق است، می‌گوید این حق انتخاب بسیار مهم است. در یکی از اردوگاه‌هایی که خود او حضور داشته است، مردم مجبور بوده‌اند در میان لباس‌های کهنه و مندرسی که روی زمین ریخته می‌شد دنبال لباس مناسب بگردند. خانم نیری می‌گوید بسیاری از پناهندگان آسیب دیده از این وضعیت احساس شرم و حقارت می‌کردند و از اینکه دیگران از آن‌ها انتظار تشکر داشتند، ناراحت بودند. خانم نایری پس از ورود به آمریکا، نویسنده شد و دو رمان و یک کتاب غیر داستانی با عنوان "پناهنده‌ی ناشکر" منتشر کرد.
کرامت پناهندگان همچنین مستلزم کار پیدا کردن آن‌هاست. اگر آن‌ها در اردوگاه‌ها بمانند، واجد شرایط دریافت کمک هزینه از اتحادیه اروپا می‌شوند اما آقای هاچینگز می‌گوید این خطر وجود دارد که این در وجود آن‌ها نهادینه شود. در ابتدا، Refugee Support سعی در دادن وام‌های خرد داشت تا مردم بتوانند مشاغل کوچک را راه‌اندازی کنند اما این کار به سد محکم نهادهای نظارتی برخورد کرد. در عوض، آقای هاچینگز ساختمانی را اجاره کرد که اکنون مرکز کرامت نامیده می‌شود و افراد می‌توانند در آن مهارت بیاموزند. یکی از پروژه‌های این مرکز تعاونی خیاطی با 18 ماشین است و پناهندگان کیف، روکش بالش و پیش‌بند درست می‌کنند. خیریه مواد، ماشین‌آلات و برق را فراهم می‌کند و کالاها را به صورت آنلاین در Refumade.org می‌فروشد. هر کالا دارای پیامی از طرف شخصی است که آن را ساخته است. کارگران خیاطی اکثراً زن هستند. برای مردان، موسسه خیریه طرحی را برای اشتراک دوچرخه در قبرس ایجاد کرده است که به آن‌ها کمک می‌کند تا بتوانند بیرون اردوگاه دنبال کار بگردند.
پناهندگانی که در این گزارش با آن‌ها صحبت شده است، برای رسیدن به موقعیت فعلی خود مبارزه بزرگی کرده‌اند. عزم آن‌ها برای ساختن بخشی از زندگی‌شان واقعاً چشمگیر بوده است. این نوع اخلاق حرفه‌ای و کاری است که هر شرکت و هر کشوری باید برای آن ارزش قائل شود.
منبع: مجله اکونومیست. 23 ام نوامبر 2019
تاکنون نظری ثبت نشده است!